Szkoła Podstawowa

Pedagog szkolny - Monika Gajewska

Godziny pracy: 

poniedziałek: 10.00 - 15.00

wtorek: 7.30 - 12.00 

środa: 11.00 - 14.00 

czwartek: 9.00 - 12.00

Drogi Uczniu

Zwróć się do pedagoga szkolnego, gdy:

• Czujesz, że nikt Cię nie rozumie, jesteś samotny.
• Nie potrafisz porozumieć się z nauczycielem.
• Masz problemy rodzinne, znajdujesz się w trudnej sytuacji materialnej.
• Masz problem i nie wiesz jak go rozwiązać.
• Chciałbyś z kimś porozmawiać.
• Masz ciekawe pomysły, którymi chcesz się podzielić.

Przyjdź także z każdą sprawą, z którą sam nie potrafisz sobie poradzić.

Pamiętaj

• Pedagog wysłucha Cię życzliwie i z uwagą.
• Zapewni dyskrecję i anonimowość.
• Pomoże znaleźć wyjście z trudnej sytuacji.

Drogi Rodzicu

Zwróć się do pedagoga szkolnego, gdy:

• Niepokoi Cię zachowanie dziecka.
• Chcesz porozmawiać o dziecku i Twoich relacjach z nim.
• Masz pytanie dotyczące wyników w nauce dziecka i jego funkcjonowania w szkole.
• Potrzebujesz wsparcia w procesie wychowania.
• Masz pytania i nie wiesz, do kogo się z nimi zwrócić.
• Szukasz pomocy w trudnych sytuacjach życiowych.

JAK MOTYWOWAĆ DZIECKO DO NAUKI?
- wskazówki dla rodziców –

1. Od najmłodszych lat rozwijaj naturalną ciekawość dziecka, wzbudzaj jego motywację do poznawania nowych rzeczy, do nauki poprzez:

• wyprawy do księgarni – niech dziecko samo wybierze sobie jakąś książeczkę czy czasopismo
• rozwiązywanie krzyżówek, zagadek, zabaw logicznych itp.
• organizowanie wycieczek do muzeów, na wystawy, oglądanie z dzieckiem ciekawych programów w TV i rozmawianie o nich!
• wykorzystywanie codziennych czynności i zdarzeń do ćwiczenia różnych umiejętności np., liczenia, logicznego myślenia itd. 
• dawanie przykładu własnym zachowaniem – spędzając wolny czas czytając prasę, książki, oglądając programy popularnonaukowe itp.

2. Trzeba dać dziecku do zrozumienia, że nauka jest ważna. Nie mów, że to strata czasu, nie zwalniaj z udziału w lekcjach z błahych powodów.

3. Wykazuj zainteresowanie karierą szkolną dziecka i wspieraj je w niej:

• interesuj się tym, co wydarzyło się w szkole, rozmawiaj o tym, czego dziecko się nauczyło z czym miało problemy,
• wdrażaj dziecko do systematyczności, zadbaj o odpowiednie miejsce do nauki (stały kącik do pracy, odpowiedniej wysokości stół i krzesło, dobre oświetlenie - światło powinno padać z lewej strony; u dziecka leworęcznego – z prawej, zapewnienie ciszy i spokoju niezbędnego do prawidłowej koncentracji uwagi,
• unikaj atmosfery napięcia, nie okazuj ciągłego niezadowolenia, szukaj mocnych stron swojego dziecka i udzielaj mu wsparcia. Stosuj pochwały zamiast mówić „z ciebie to już nic nie będzie”. Chwal – za osiągnięcia, za włożony wysiłek. Nie ogólnie, lecz za konkretną rzecz, np. jeśli dziecko szybko wykona zadanie, pochwal, że zrobiło je szybko i dobrze; jeśli trwało to dłużej – pochwal za wytrwałość.
• nie porównuj dziecka do rodzeństwa, kolegów, lecz do poprzedniego jego poziomu i umiejętności – uświadamiasz mu w ten sposób jego postępy i motywujesz do dalszej pracy
• pomagaj dziecku w pokonywaniu trudności, odrabianiu lekcji (lecz nie wykonuj zadania za dziecko!). Pomóż mu zrozumieć polecenie, zaplanujcie poszczególne etapy niezbędne do wykonania zadania, w razie potrzeby udziel wskazówek naprowadzających dziecko i daj mu szansę samodzielnego rozwiązania zadania, a tym samym doświadczenia sukcesu (to buduje wiarę we własne możliwości i rozwija motywację do pracy).
• w przypadku zniechęcenia dziecka lub doświadczenia przez nie porażki – nie zaprzeczaj jego uczuciom mówiąc, że nic się nie stało, lecz nazwij jego uczucia (np. widzę, że: jest ci bardzo smutno z tego powodu, że jesteś rozczarowany, że zadanie to sprawia ci trudność), zachęć je do wymyślenia, jak można rozwiązać dany problem, zaproponuj własne pomysły i wspólnie zdecydujcie, które pomysły wydają się możliwe do zrealizowania.

Brak motywacji do nauki wynika najczęściej z niewykształcenia u dziecka nawyków do uczenia się, bądź też jest skutkiem doznanych przez dziecko niepowodzeń.
Dziecko potrzebuje Twojego zrozumienia, wsparcia i wiary, że sobie poradzi!

Warto przeczytać: Adele Faber i Elaine Mazlish „Jak mówić, żeby dzieci się uczyły – w domu i w szkole”.

Opracowała: pedagog szkolny Luiza Czerwińska

AGRESJA

(podstawowe informacje dla rodziców)

Co to jest agresja?

Agresja to określenie zachowania, ukierunkowanego na zewnątrz lub do wewnątrz, mającego na celu spowodowanie szkody fizycznej lub psychicznej.

Przez zachowanie agresywne rozumiemy zachowanie się przeciwko określonym osobom lub rzeczom, przynoszące szkodę przedmiotowi agresji, przybierające formę ataku, czyli napaści fizycznej lub słownej.

Formy zachowań agresywnych:

1. W zakresie agresji słownej:

- wyśmiewanie, kpiny, złośliwe uwagi,
- odtrącanie od zabawy,
- używanie przykrych, poniżających przezwisk,
- przeklinanie,
- grożenie, straszenie,
- zachęcanie do agresji,
- przezywanie innych osób z użyciem wulgarnych słów,
- obmawianie, plotkowanie.

2. W zakresie agresji fizycznej:

- popychanie z zamiarem zrobienia krzywdy,
- niszczenie wytworów,
- bicie, kopanie, poszturchiwanie, podstawianie nogi
- reakcje mimiczne: wykrzywianie się, przedrzeźnianie,
- posługiwanie się w toku agresji przedmiotami martwymi, rzucanie, uderzanie, kłucie,
- znęcanie się nad zwierzętami,
- dewastacja przyrody.

Agresja słowna i fizyczna bardzo często występują równocześnie.

Dotkliwość agresji słownej często jest większa niż fizycznej, ponieważ rani ona godność osoby będącej przedmiotem agresji, naraża ją na upokorzenie i ośmieszenie.

Przyczyny agresji:

 brak zainteresowań
 niewłaściwe wzory
 wpływ środowiska
 podniesienie własnej wartości
 nuda
 nieumiejętność rozmawiania
 brak opieki i zainteresowania rodziców

Najczęściej negatywne zachowania przekazywane są dzieciom przez:

 bohaterów bajek, filmów i książek
 ulubionych piosenkarzy
 grupę rówieśniczą
 rodziców, rodzeństwo i innych krewnych.

Agresor i ofiara:

Agresor charakteryzuje się:

 impulsywnością,
 niską samokrytyką,
 łatwym kontaktem z otoczeniem
 prestiżem w otoczeniu
 brakiem poczucia wstydu
 monopolizuje uwagę na sobie
 często grozi i poniża innych
 wymusza drobne usługi
 uzyskuje akceptację otoczenia
 wybierany jest na lidera

Ofiara charakteryzuje się:

 niską samooceną
 wrażliwością
 pasywnością
 ukrywaniem własnych potrzeb
 dolegliwościami somatycznymi (częste bóle brzucha, głowy)
 dobrym kontaktem z dorosłymi
 unikaniem rówieśników
 poczuciem żalu i krzywdy.

Oczywiście nie każdy agresor i ofiara posiadają wszystkie wymienione wyżej cechy. Jednak nawet niektóre 
z nich zauważone u poszczególnych osób mogą skłonić nas do uważnego przyjrzenia się danej osobie 
i skuteczniejszego działania poprzez zastosowanie odpowiednich technik.

Dlaczego dzieci przejawiają agresję?

1. Dziecko zachowuje się agresywnie, bo takie zachowanie przynosi mu korzyść. Dziecko dostaje nagrodę, najczęściej w postaci akceptacji grupy podobnych sobie. Na drodze tzw. wzmocnień - zachowania te są utrwalane.

2. Drugą przyczyną takich zachowań jest naśladownictwo. Dziecko, które żyje w świecie przemocy, widzi ją w domu, w szkole, w telewizji - będzie te zachowania naśladować jako zachowania wzorcowe. W tym przypadku brak umiejętności prospołecznych jest powodem zachowań agresywnych.

Karanie zachowań agresywnych to nie odpowiedź agresją na agresję!

Chodzi tu o to, że zawsze musimy reagować na agresję. Agresor musi dostawać za każdym razem od nas informację, że jego zachowanie jest naganne i musi odczuć konsekwencje swoich działań. Zniszczyłeś coś - musisz odkupić (dołożyć z kieszonkowego, pójść do sklepu).
Jeśli agresja ma charakter reaktywny czyli skierowana jest przeciw osobie, celem jest wyrządzenie tej osobie krzywdy, szkody a złość jest przemijająca i działanie afektywne właściwą interwencją będzie trening kontroli złości i trening empatii. Takie zachowania są często uwarunkowane naszymi przekonaniami i mitami. Nie opieramy się na faktach, tylko na tym co nam się wydaje. Dziecku może wydawać się, że nauczyciel uwziął się na nie, bo nie powiedział mu dzień dobry, że kolega nie chce mu pożyczyć zeszytu, bo go nie lubi itp.- dlatego reaguje agresywnie. Oprócz treningu odpowiednich umiejętności nie wolno zapominać o konieczności reagowania.

Tolerowanie agresji wzmacnia ten sposób zachowania. Podobnie stosowanie surowych kar fizycznych, połączone z brakiem serdeczności wykazuje znaczny związek z agresywnością. Bywa również i tak, że rodzice nie pozwalają na przejawianie agresji wobec nich samych, ale tolerują zachowania agresywne wobec kolegów 
i rodzeństwa.
Znaczny wpływ na tworzenie modelu zachowań agresywnych ma rodzina. Dzieci, które mają zaspokojoną potrzebę bezpieczeństwa w swoich rodzinach są mniej agresywne i lepiej radzą sobie z emocjami. Kiedy otacza je miłość i zainteresowanie mają mało powodów do agresji i wrogości. Natomiast gdy dzieci czują się osamotnione uciekają się wtedy do agresji, ponieważ w ten sposób chcą zwrócić na siebie uwagę.